cztery świece..

  W dużym ciemnym pokoju cztery świece spokojnie płonęły. 

Było tak cicho, że słychać było jak ze sobą rozmawiały.

Pierwsza powiedziała: - Ja jestem POKÓJ. 

Niestety, ludzie nie potrafią mnie chronić. 

Myślę, że nie pozostaje mi nic innego jak tylko zgasnąć.

I płomień tej świecy zgasł.

Druga: Ja jestem WIARA. 

Niestety nie jestem nikomu potrzebna. 

Ludzie nie chcą o mnie wiedzieć, nie ma sensu, żebym dalej płonęła.

Ledwie to powiedziała, lekki powiew wiatru zgasił ją.

Trzecia: Ja jestem MIŁOŚĆ. 

Nie mam już siły płonąć. 

Ludziom nie zależy na mnie i nie chcą mnie rozumieć. 

Nienawidzą najbardziej tych, których kochają - swoich bliskich.

I nie czekając długo i ta świeca zgasła.

Nagle do pokoju weszło dziecko i zobaczyło trzy zgasłe świece. Przestraszone zawołało: Co robicie? Nie rozumiem! Musicie płonąć! 

Jesteście potrzebne! Boję się ciemności!.....I zapłakało.

Wzruszona czwarta świeca powiedziała: 

Nie bój się! Dopóki ja płonę zawsze możemy zapalić tamte świece. 

Ja jestem NADZIEJA.

Z błyszczącymi i pełnymi łez oczyma, dziecko wzięło świecę i zapaliło pozostałe świece.

Niech nigdy w naszych sercach nie gaśnie Nadzieja 

i każdy z nas jak to dziecko, niech będzie narzędziem, 

gotowym swoją Nadzieją zawsze rozpalić Wiarę, Pokój i Miłość.

foto-net