- Spróbuj… - szepnęło Marzenie.
- Co?! Znowu?! – zdenerwowało się Doświadczenie.
- Ha! Znów wszystko przeze mnie, - uśmiechnął się Powód.
- Nie! Przeze mnie! – zaprotestowała Pycha.
- A może nie trzeba… - wyszeptała Ostrożność.
- Oto jestem! – oznajmiła Stanowczość.
- A dokąd to beze mnie? – zapytało Upojenie.
- Bez ciebie to donikąd, - odpowiedział Spokój.
- Może lepiej jutro…? – zainteresowała się Wątpliwość.
- Teraz albo nigdy! – zripostował Upór.
- Byle nie tak jak wczoraj, - uprzedziła Codzienność.
- To co było wczoraj już się nie powtórzy, - uspokoiła Głupota.
- Wszystko będzie inaczej, - skłamało Przeczucie.
- Coś mi to przypomina, - zamyśliła się Pamięć.
Marzenie wstało i wyszło…
Po Pierwsze Ludzie
 |
| foto-net |
Świetny wiersz stylizowany na dialog. Aż dziw bierze, że w dzisiejszych czasach pozbawionych emocji, ktoś jeszcze ma w sobie tyle romantyzmu.
OdpowiedzUsuńDziękuję bardzo za pozytywny odbiór....tak, tekst jest świetny! Zapraszam częściej i pozdrawiam..
Usuń