wieczorem..

Wieczorami napływają zawsze różnorodne myśli, które często 
sprowadzają nas "do parteru".. po kolejnej wizycie u kolejnego lekarza .. patrze w lustro i widzę uśmiechnięta twarz z bardzo smutnymi oczami..jak to? moje oczy przestały się uśmiechać? a mówią, ze oczy są obrazem naszej duszy? wiec ? czy to oznacza ze moja dusza tez przestała się uśmiechać? Niemożliwe! Jestem optymistka! zawsze byłam, nawet gdy świat kolejny raz zawalił mi się na głowę! 
Nawet wówczas, bo jeśli pozwolę smutkowi zapanować nad moja dusza to będę miała tylko krok do depresji..to już znam i mam nadzieje, ze pożegnałam ja na zawsze! 

foto-net

Nie chciałam się z nią zapoznać, zawsze uważałam, ze człowiek może sobie poradzić, ze wszystkim...kiedy mój maż przegrał walkę z choroba i przeszedł na druga stronę..wszystko przestało istnieć!!
Ja rozpadłam się na male kawałki i te kawałki nie chciały już być razem! Swiat przestał się kręcić.. 
nic nie było ważne ! NIC !! i wtedy dopadła mnie ona...depresja!
Nie!...jednak tam na samym dnie rozpaczy i ogromnego bólu usłyszałam głos mojego syna!..to jego głos pozwolił mi pozbierać moje kawałki i skleić całą postać, 
bardzo poranioną, niepełną i zupełnie inną...ale to nadal byłam ja!

foto-net

Teraz nie pozwalam na to, żeby się znowu rozpaść na kawałki..mimo ze te dni są takie trudne, pełne pytań bez odpowiedzi, pełne strachu o przyszłość...pełne niepewności a jednocześnie pełne nadziei ze dam rade, ze wygram z choroba, ze nie dam się!!
Dostaje tyle wsparcia, tyle dobrych, życzliwych slow, tyle przyjaźni!..
Za tydzień zaczynam kolejny etap terapii..ma być dobrze! Wierze, ze tak będzie! Tak musi być!
Już wiem, ze nikt nie odpowie na moje pytanie.."dlaczego"??

Milena J.