życie...

Ono znalazło mnie pierwsze. 

Życie. 

Przygarnęło do siebie i zaczęło uczyć jak być człowiekiem. 

Szukało dla mnie najtrafniejszych określeń na uczucia i 

emocje, ale nie potrafiło wyrazić wszystkiego jak należy. 

Z czasem jednak sama odkryłam jak się złościć, zazdrościć, 

nienawidzić, smucić się, tęsknić…kochać. W międzyczasie przyszły także gesty, słowa, łzy i śmiech. Ukłucia w sercu i bezsenność. Oczyszczająca myśl o byciu kimś kim nie jest nikt inny – 

człowiekiem jedynym w swoim rodzaju, ale w trakcie składania 

mojego życia w całość…okazało się, że odzwierciedlam jedynie zachowania i osobowości wielu ludzi. Nie jestem jedyna, 

która czuje tak wiele i ma upodobania do różnych rzeczy np. 

do muzyki...poezji czy prozy. 

Szukałam swojej drogi, często zbaczając z głównej trasy 

by dzięki własnym błędom powrócić na właściwą. 

Koniec drogi wydaje się być bliski, ale okazuje się, 

że na wyciągnięcie jest jedynie, kiedy zamknę jedno oko. 

Potykam się, ale zawsze spotykam kogoś, 

kto poda mi rękę i życzliwie się do mnie uśmiechnie. 

Niekiedy pomocna dłoń okazuje się tą, która głaszcze po głowie 

już przy każdym problemie, ale także przy oglądaniu wspólnie filmu. Niektóre z dłoni ciągną mnie za sobą by potem odepchnąć tak, że upadnę na ostry kamień i wróci mi spojrzenie na rzeczywistość. Pocieszenie znajduję również w tej części mojego życia, 

którą każdy z nas nazywa rodziną. Wsparcie, miłe słowa, ale czasem powód do płaczu i nienawidzenia swojego odbicia w lustrze. 

Krótki życiorys może zwykły, a może nie. Z perspektywy wielu osób – życie jak każde inne, z mojej – wspaniała przygoda, która kiedyś dobiegnie końca, ale za nim to nastąpi będzie wiele problemów i uniesień, upadków i łez szczęścia. 

Zgubionych i przybranych kilogramów 

oraz wiele myśli, których nie ogarniam sama ja.

~Kopia Życia/net

foto-net