oswajanie...

w twoich oczach ponurość burzy
co na plażach duszy łagodnieje
żywioł wycisza się stopniowo
dotyk dłoni jego ostrze kruszy

niebieskie fale niosą wilgoć mgły
coraz bliżej do krawędzi rzęs
tonę w tych dzikich oczu głębi
i widzę że za nią słońce śpi

dwa serca losem przetrącone
krzyczą milkną odpychają proszą
zanim jak spłoszone ptaki wrócą
muszą się przedtem oswoić dłonie

© Alicja Stankiewicz

foto-Art-grapfik